Χθες πηγα με τον καλο μου και φιλους να δουμε "Την καταρα του χρυσου λουλουδιού".
Ημουν διστακτικη εξ αρχης επειδη εχω παραγινει ευαισθητη στο θεαμα αιματος και σφαγης στις ταινιες.
Τις προάλλες ειδα το "Ματωμενο διαμαντι" το οποιο με εκανε να κλαιω δεκαπεντε λεπτα,ειχε και τις ρομαντικες στιγμες μεσα συν την ωμοτητα της σφαγης κανοντας με να αναλυω το τι πραγματικα γινετε εκει κατω στην Αφρικη,ειδα το "Κλικ", εκει να δεις κλάμα και τωρα η χθεσινη ταινια.
Στο τσακ ημουν να συγκινηθώ ,είχε δυνατες σκηνες.
Με απογοήτευσε ομως απο αποψη σεναριου.Καμία σχέση με τον "Ηρωα" και τα "Ιπτάμενα στιλέτα".
Υπεροχα σκηνικα,κουστουμια ,χρωματα παντού, μα υπηρχαν στιγμες που έκανε "κοιλιά" και ενιωθα βαρεμάρα.
Στο τέλος του έργου κανω στον Χρήστο " δυο στα πεντε θα παρει απο μενα"
Με κοιταξε χωρις να βγαλει ουτε μια λέξη.Τον ειδα προβληματισμένο.Ενα τηλεφωνημα στο κινητο,με εκανε να καταλαβω την αποψη του για το εργο.Του αρεσε.
Ενιωσε πως με ειχε παρασυρει μαζι του για να δω το εργο,δεν εγινε κατι τετοιο.
Πηγα σινεμα,γιατι ο δασκαλος που μας κανει Ται Τσι το ειχε δει και το προτεινε αλλα και στην τηλεοραση μιλουσαν για τριλογια ασχετα αν δεν ειχε καμια σχεση.
Ο κυρίως λογος ομως ηταν εκεινος.Ηθελα να ειμαι μαζι του....και ημουν.
Καποια στιγμη,μου ειχε πει "Δεν θα σε αφησω ποτε μονη σου.Θελω να ειμαι μαζι σου.Σε θελω διπλα μου."Το ιδιο ισχυει και για μενα καρδια μου.Καθε στιγμη μαζι σου ειναι μοναδικη.Ακομα αισθανομαι το χαδι σου στο χερι μου,οταν με εβλεπες να σφιγγομαι στις εντονες σκηνές σφαγης,ακομα αισθανομαι την ανησυχια στο βλεμμα σου,οταν με κοιταγες (χιχι) την ωρα που ημουν ετοιμη να συγκινηθώ απο τις τελευταιες στιγμες της ταινιας...
Περιμενω με ανυπομονησία να γραψει στο μπλογκ του πιο πολλα για "Την καταρα του χρυσου λουλουδιού".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου