Χθες αυτοκτόνησε ενας φίλος μας.
Ο Γιαννης ο Κτιστακης από τους Ποδηλατρεις.
Απο εκει τον γνωρισαμε.
Πριν 6 χρονια περιπου.
Ήταν μια συναντηση οι Ποδηλατρεις και καποιοι άλλοι ,χμ ή μαλλον ηταν φεστιβαλ ταινιων με θεμα το ποδηλατο (;) στο Θεατρο Βλησιδης .
Επεσε χθες απο το τριτο οροφο του διαμερισματος του, κατω στο κενό.
Κοσμος γνωστος και αγνωστος ακομα, οσους "πολεμουσε" για μια καλυτερη πόλη, θα σου ελεγαν τα καλυτερα για εκεινον.
Το ποσο μαχητικος,δυναμικος ηταν.
Για τη διψα του να κάνει τα Χανια μας μια καλυτερη περιβαλλοντολογικά πόλη.
Η ειδηση του θανατου του μας σοκαρε χθες το βράδυ που το μάθαμε.
Οι περισσοτεροι που ηρθαν σε επαφη ομως μαζι του τους τελευταιους εξι μηνες,ειχαν παρατηρησει οτι ο Γιαννης δεν ηταν ο Γιάννης.
Υπηρχε ενα σκοτεινο συννεφο πανω απο το κεφαλι του.
Κάτι τον βασανιζε.
Αυτα τα απροοπτα σε βάζουν σε διαδικασιες τρομερης αναλυσης.
Θυμού τοσο με εκεινον οσο και με τους ανθρωπους γυρω απο εκεινον.
Κανεις δεν εκανε κατι;
Ενιωσε τοση μοναξια ενω ειχε αγαπη γυρω του;
Τι σκοτεινο μονοπατι τον τραβηξε ωστε να κλειστει τόσο στο εαυτον του και να μη μπορεσει να ζητησει βοηθεια.
Ποια ειναι τα σημάδια βοηθειας που εξέπεμψε και που κανεις δεν ειδε;
Εκτος απο το βλεμμα του που μαρτυρούσε τοσα λιγα αλλα σινάμα τόσα πολλα.
Χθες μιλήσαμε για λιγο στο αμαξι για το θεμα κατάθλιψη με τον σύζυγο μου.
Παρολιγο να πεσει στα δίκτυα της οταν εχασε τον κολλητό του Σταυρο λιγο μετα τη Καθαρη Δευτερα φετος.
Τα σημαδια που ειχα δει εγω σε εκεινον ηταν απωλεια ορεξης,πολλα νευρα για τα πιο ασήμαντα πραγματα,κλεισιμο στον εαυτον του,κοιμοταν νωρις και το βασικοτερο για 2 3 βδομαδες ειχε χασει το χαμογελο του που ολοι οσοι τον ξερουμε,εκεινος χωρις χαμογελο, κατι συμβαινει.
Ειχε αρχισει σιγα σιγα να μεταφερει και σε μενα ολη τη κατασταση τότε.
Ισως επειδη ειχα μπει σε διαδικασια να νιωσω οτι και εκεινος.
Υπουλη αρρωστια και ας τη βιωσα εστω για 1-2 μερες και ισως και απλα να την ακουμπησα σαν χαδι.
Παντως ειναι υπουλη και γεματη λαβυρίνθους.
Μεχρι να βρεθει κάποιος να ανοιξει δρομο να μπει φως στο σκοτάδι.Πραγμα δυσκολο πολυ.Αυτος ο εγκεφαλος που τους χιλιαδες ιστους και νευρα δεν ξερεις ποτε θα σου δωσει τη δυνατοτητα να δεις το φως.
Ολα ειναι εκει μεσα.
Ολα.
Βιάστηκες να φυγεις μακρια μας ενω ειχες τοσα πολλα να δωσεις
Καλό ταξίδι Γιαννη μου !
Θα σε θυμόμαστε παντα
και θα ξερουμε οτι εκει πάνω που εισαι
θα κάνεις ορθοπεταλιες με το ποδηλατο που τοσο αγαπούσες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου