Αυτο λοιπον το ποστ ειναι αφιερωμενο στον Αλεξανδρο Ανδρικοπουλο.
Ενα παιδι 13 ετων παρακαλω,που λεει τα πραγματα με το ονομα τους,και που ενας ενηλικας,ενας γονεας δεν θα παραδεχοταν ποτε.
Μεταφερω ακριβως οσα ειπε στην εφημεριδα δινοντας απαντηση σε οσα ακουγονται αυτες τις μερες με αφορμη τον βιασμο της 16αχρονης μαθήτριας της Αμαρύνθου.
**********************************************************************************
Αναμφισβήτητα σε ό,τι αφορά την πιο συγκλονιστική είδηση από τον Τύπο και την τηλεόραση μέσα στο 2006 πρέπει να είναι η εξαφάνιση του συνομήλικού μου και συνονόματού μου Αλέξανδρου από τη Βέροια και η ιστορία με τον βιασμό μιας μαθήτριας της Αμαρύνθου.
Τα μαντάτα δυσάρεστα. Οι εμπλεκόμενοι, παιδιά της δικής μου ηλικίας, και τα σενάρια εφιαλτικά.
Οι συναισθηματικές διαταραχές μέσα στην ελληνική οικογένεια μεγάλες, και μια μανία να ανακαλύψουν συμπτώματα παραβατικά στα παιδιά τους.
Η νέα λέξη που πιπιλίζουν σαν καραμέλα οι μεγάλοι είναι η παραβατικότητα.
Η νέα μόδα που κατασκευάζουν οι επιστήμονες για να φωτογραφίσουν ένα παιδί άτακτο, κακό, είναι η λεξοπαραβατική.
Ξαφνικά, κρίνονται - απορρίπτονται παιδιά που μέχρι σήμερα ήταν λίγο πιο ζωηρά ή παιδιά από ξένες χώρες με άλλη κουλτούρα.
Ολα αυτά συμπληρώνονται με εκφράσεις υποτιμητικές και με πολύ πολύ μυστήριο. Σε ερώτηση που θα θέσουμε εμείς οι μικρότεροι: Γιατί τόση υστερία έτσι ξαφνικά; Τόση ευαισθησία; Σπεύδουν να μας απαντήσουν ότι το κάνουν από ενδιαφέρον ουσιαστικό και αγάπη.
Ας μην τρελαθούμε, αγαπητοί μου γονείς, ανεκπαίδευτοι κατά τα άλλα. Από εσάς ξεκινά το πρόβλημα.
Ναι, σε σας μιλάω. Δεν γεννιέται κανείς έτσι ξαφνικά παραβάτης, ούτε μας χτύπησε ίωση παραβατικότητας από τη μια στιγμή στην άλλη.
Εσείς μας την εισάγετε μαζί με τα επώνυμα ρούχα - τα ακριβά αυτοκίνητα - τα σπίτια με τις πισίνες. Μέσα από την τηλεόραση - τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που μας επιβραβεύουν με μπόνους, με έναν όρο, να σκοτώσουμε όλο και πιο πολλούς. Τέλος, μέσα από την αλλοδαπή ανεκπαίδευτη προβληματική baby sitter.
Θα σας θέσω κάποιες ερωτήσεις και αν έχετε θάρρος απαντήστε μας.
Πείτε μου, αν έχετε Θεό, πότε καθήσαμε στον καναπέ με παρατεταμένη αγκαλιά και χωρίς την πίεση του χρόνου του στρες σαν οικογένεια να μιλήσουμε για τους προβληματισμούς μας;
Να μιλήσουμε για ανθρώπους του πνεύματος και για την πρόοδο της επιστήμης;
Να τρέξουμε στη φύση;
Αφήστε, εγώ θα σας πω, γιατί από τρελό και από παιδί μόνο ακούς την αλήθεια.
Ποτέ. Με ακούτε. Ποτέ. Κάποτε όμως γινότανε. Τότε που υπήρχε το απόλυτο μέτρο σύγκρισης. Κάποτε, που συμβιβαζόσαστε με τη φτώχεια, αλλά ήσαστε ευτυχισμένοι γιατί ήσαστε τίμιοι. Αξιοπρεπείς. Δεν απορρίπτατε αξίες καθημερινές και η ζωή σας είχε χρώμα, γράφατε ποιήματα, διηγήματα την ώρα της δουλειάς.
Χωρίς να έχετε τίποτα, τα είχατε όλα.
Σήμερα παραβιάσατε τη συνείδηση, παύσατε μέσα σας να υποκαθιστάτε το θαυμαστικό με το ερωτηματικό.
Σήμερα εγκλωβιστήκατε στην καταλυτική αποχαύνωση.
Οι ανάγκες σας είναι άλλες. Τα θέλετε όλα χωρίς να μετράτε την τσέπη σας, αλλά τον εγωισμό σας.
Και να τα ακριβά αυτοκίνητα, τα ακριβά ρούχα. Και να τα δάνεια και οι λογαριασμοί.
Ψέματα λέω; Αν λέω, να με κάψει ο Θεός.
Αλήθεια δεν είναι πως όπου βρεθείτε μιλάτε για μια Λάμπρου, μια Μπεζαντάκου και ένα νινί που σέρνει καράβια; Αλήθεια δεν είναι πως μιλάτε για παρανομίες και για εύκολο χρήμα; - ναρκωτικά - σεξ - αδικία - όπλα - θάνατο - fame story; Αυθάδεια και όλα αυτά μπροστά μας; Αυτό για σας λέγεται παιδεία, κουλτούρα;
Αχ άρρωστε κόσμε, που κατοικείς στο ελληνόφωνο κρατίδιο με χαμένη μνήμη. Αχ! γονείς εσείς, ανεκπαίδευτοι και σαλταρισμένοι, ξύλο που σας χρειάζεται. Πέστε μου, για να μην τα πάρω, πότε είχαμε γονική παρουσία εμείς τα παιδιά του 21ου αιώνα; Πότε καθήσαμε ήρεμα στα γόνατά σας, έτσι, για να γνωριστούμε καλύτερα, να ανοίξουμε ένα βιβλίο του Καβάφη, του Ρίτσου, έναν Καζαντζάκη; Σαν εκείνο να δεις που διάβαζε η γιαγιά μας σε σας, «Ενα παιδί μετράει τα άστρα». Ποτέ. Ναι, ποτέ. Μας ακούτε νεοέλληνες και τσιφτετέλληνες γονείς; Ποτέ. Μας εκπαιδεύσατε να ζούμε σε έναν κόσμο χωρίς αισθητική. Σε έναν κόσμο που κερδίζετε με τη δύναμη της υποταγής, του φόβου, του όπλου, τη μαγκιά και την πνευματική μιζέρια.
Αλλά όταν έρθει η ώρα να δείτε κατάμουτρα το δημιουργικό σας χάλι, την κατάντια σας, αντί να προσπαθήσετε να επανορθώσετε, λέτε πως δεν μας αναγνωρίζετε.
Προς Θεού τόσο εγωισμός, μα τόσο...
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ
13 ετών
Μαθητής Α'τάξη Γυμνασίου
Βουλιαγμένης
***********************************************************************************
Ποση αληθεια κρυβουν τα λογια αυτου του παιδιου...
Τα συγχαρητηρια μου...
Μπραβο!!!!!
10 σχόλια:
Ας μου βρει κάποιος ένα 13χρονο με τέτοια σύνταξη και λεξιλόγιο...
Η μαμά του είναι συγγραφέας.
Μάλλον το κείμενο δε γράφτηκε 100% από τον πιτσιρικά - εγώ δεν το πιστεύω με τίποτα πάντως
Γιατι πρεπει να ειμαστε καχυποπτοι παντα;
Οκ για να πω την αληθεια εντυπωσιαστηκα και αναρωτηθηκα για το κατα ποσο ενα 13αχρονο μπορει να εκφραζεται με τοσο καλα ελληνικα κλπ.
Την απαντηση την πηρα οσα ειπε το ιδιο το παιδι στον δημοσιογραφο.
Ισως θα επρεπε να βαλω και οσα ειπε στην συνεντευξη του και οσα ειπε ο ρεπορτερ του αρθρου αυτου.
Παραθετω την συνεντευξη εδω.
"κάθισε στον καναπέ στο καθιστικό του σπιτιού του απέναντι από τη μητέρα του και απαντούσε στις ερωτήσεις:
«Εγραψα την επιστολή γιατί θα ήθελα να αφυπνίσω τους γονείς. Τους γονείς που πρέπει να μιλάνε περισσότερο με τα παιδιά τους, τους γονείς που αφιερώνουν λίγο χρόνο στα παιδιά τους, τους γονείς που όταν τα παιδιά ζητάνε να βγούνε μια βόλτα απαντούν: "Δεν έχω χρόνο να πάμε βόλτα, μπορώ όμως να σου κάνω ένα δώρο". Σ' αυτούς τους γονείς γράφω την επιστολή μου».
Τα ερεθίσματα για όσα γράφει στο γράμμα που έστειλε στην «Ε» τα έλαβε από τη μητέρα του. «Δεν βλέπω τηλεόραση. Πολλά απ' όσα μεταδίδονται, η μητέρα μου λέει ότι είναι απαγορευμένα για την ηλικία μου. Οσα έμαθα για τον Αλεξ στη Βέροια ή όσα έγιναν πρόσφατα στην Εύβοια τα πληροφορήθηκα μέσω της μητέρας μου», εξηγεί ο ίδιος. Από όσα μας περιέγραψε δεν γνωρίζει λεπτομέρειες. Εμαθε πολλά όμως για τον περίγυρο. Αναρωτήθηκε γιατί όλα όσα κουβεντιάζει με τους φίλους του δεν συμβαίνουν στο σπίτι του.
Και όλα τ' άλλα που γράφεις, για τα παιδιά και την παραβατικότητα πώς τα σκέφτηκες;
«Αυτό ήθελα να τονίσω. Μιλάω με τους συμμαθητές μου και τους φίλους μου στο σχολείο. Αρχισαν τώρα όλοι να μιλούν για παραβατικότητα. Αυτό που θέλω να πω και γράφω κιόλας είναι ότι οι γονείς είναι εκείνοι που είναι παραβατικοί. Δεν είναι τα παιδιά». Και ξεδιπλώνει με δικά του λόγια τους γονείς που «δεν μιλούν με τα παιδιά τους» ή τα δωροδοκούν για να μην τα πάνε βόλτα.
Η ημέρα του 13χρονου μαθητή της πρώτης Γυμνασίου είναι συνηθισμένη. Σχολείο και στη συνέχεια σπίτι για διάβασμα. Από φροντιστήριο πάει μόνο αγγλικά. Σε κανένα άλλο μάθημα. «Δεν μου χρειάζεται φροντιστήριο. Το μάθημα στο σχολείο είναι αρκετό», λέει. Η μονοτονία σπάει από το μπάσκετ και το τένις που αγαπάει και μαθαίνει.
Οταν μεγαλώσει θέλει να ασχοληθεί με την αρχαιολογία ή γιατί όχι να γίνει συγγραφέας. «Σκέφτομαι διάφορα», λέει με την παιδική αμηχανία ενός παιδιού της ηλικίας του.
Η εικόνα που έχει σχηματίσει ο Αλέξανδρος απ' όσα διαβάζει, ακούει και συζητάει εδώ και μήνες για άλλα παιδιά που πρωταγωνιστούν σε υποθέσεις που τα μέσα ενημέρωσης έχουν αναδείξει, είναι ότι οι γονείς ευθύνονται. Οχι τα παιδιά - «πρωταγωνιστές».
Η επιστολή αποπνέει την αθωότητα ενός παιδιού 13 χρόνων, έχει ορθογραφικά και συντακτικά λάθη που διορθώθηκαν, είναι όμως γεμάτη αλήθειες που θα φέρουν σε δύσκολη θέση όλους εκείνους στους οποίους ο Αλέξανδρος απευθύνεται. Ο μικρός περιγράφει μ' έναν δικό του τρόπο τις αιτίες που τον οδήγησαν να γράψει αυτό το γράμμα που περιγράφει τον «άρρωστο κόσμο που κατοικεί στο ελληνόφωνο κρατίδιο με χαμένη μνήμη». Χρειάστηκε μία εβδομάδα να τελειώσει το κείμενο που έστειλε στην «Ε». «Είμαι παιδί και χρειάζομαι χρόνο. Γράφω ένα κομμάτι κάθε ημέρα», λέει αφοπλιστικά.
******************************
Τωρα κανενα σχολιο;
ή το παιδί είναι φαινόμενο ή παπαγαλίζει ή μας δουλεύουν οικογενειακώς
Το μπράβο νομίζω ότι πρέπει να πάει στους γονείς και όχι τόσο στον μικρό..Μακάρι όλα τα παιδιά να μεγάλωναν σε οικογένειες που στηρίζουν και μεταφέρουν στα βλαστάρια τους σωστές αξίες, κουλτούρα,αγάπη για την φύση,την τέχνη κ.ο.κ(όμως αυτό το αγοράκι αποτελεί εξαίρεση και γι’άυτο δεν μπορώ να νιώσω καλύτερα και σε προέκταση να δω πιο αισιόδοξα το μέλλον)..Παρόλα αυτά τέτοιες «συνεντεύξεις» μου βγάζουν σύγχρονος και κάτι πολύ αρνητικό.Γονείς που θέλουν να κάνουν “show off”το παιδί τους μεγαλώνοντας το σαν «μικρομέγαλο»δεν είναι και το καλύτερο παράδειγμα.Έχω δει παιδιά που μεγαλώνουν με τον ίδιο τρόπο και είναι απλά δυστυχισμένα γιατί ζουν μια αρρωστημένη παιδική ηλικία.Όλα λοιπόν με μέτρο(γιατί πάντα πρέπει να είμαστε ή του ύψους ή του βάθους?)
Για τους γονεις τα εγραψα τα μπραβο και τα συγχαρητηρια καλη μου:)
Πιστευω πως ολο αυτο εγινε για να παψουν επιτελους να κατηγορουν τα παιδια για τις συμπεριφορες τους.
Το να κανεις ενα παιδι εχει και υποχρεωσεις, που καποιοι εσκεμενα η μη ,τις ξεχνουν.
Η συνεντευξη του μικρου τα λεει ολα.
Όπως λέει και ο δημοσιογράφος το γράμμα είχε λάθη ορθογραφικά και συντακτικά τα οποία διορθώθηκαν. Ας σταματήσουμε να είμαστε καχύποπτοι και γκρινιάρηδες. Έχω υπόψιν μου πολλά 13χρονα που και τέτοιο και καλύτερο λεξιλόγιο διέθεταν και γράμματα σε εφημερίδες έγραφαν χωρίς την γνώση καν των γονέων τους. Εάν εσύ ανώνυμε φίλε το βρίσκεις απίθανο, τότε μάλλον δεν βρίσκεσαι σε περιβάλλον ανάλογο με αυτό του παιδιού.
έχω γράψει παρομοίου ύφους κείμενο στα 13 μου σε τοπική εφημερίδα, και όταν το διαβάζω (πάνε και 15 χρόνια) δεν το πιστεύω ότι το έγραψα εγώ. αποδεικνύει ότι είναι εφικτό.
κατά τα άλλα να πω ότι χαίρομαι που διαβάζω την επιστολή, γιατί μου μίλησαν οι δικοί μου στο τηλέφωνο σχετικά, αλλά δεν είχα χρόνο να το ψάξω.
δυστυχώς σήμερα θα λένε όλοι μπράβο στον αλέξανδρο, κι αύριο θα έχει και πάλι ξεχαστεί. σαν το κράμασμα του σαντάμ, που στις αγγλικές εφημερίδες είναι πρωτοσέλιδο παρέα με την κόκκινη κάρτα που πήρε ο τέρρυ την κυριακή. είναι η εποχή μας.
Δυστυχως ετσι γινεται παντα.
Βρισκουν καποιο αλλο θεμα και καπελωνουν το παλιο.
Οτι πουλαει περισσοτερο εχει σημασια.
Τι ειχες Γιαννη μου τι ειχα παντα..
ΘΑ ΉΘΕΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΕΚΘΕΣΩ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΣΚΕΨΗΣ ΜΟΥ ΚΑΘ ΟΤΙ ΩΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΟΥ ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟΥ ΑΛΑΞΑΝΔΡΟΥ ΕΧΩ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΙ ΣΥΝΑΜΑ ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΤΟΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΤΟΥ ΥΓΕΙΑ .
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΑΛΛΑ Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΔΩ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΝΟΜΩΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΒΛΑΚΕΙΑΣ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΠΑΝΤΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΚΑΠΟΙΟΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΕΨΟΥΝ.
ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΠΛΑΘΟΥΝ ΜΥΘΟΥΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΤΟΛΜΗΣΕ ΝΑ ΠΕΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΛΟΓΟΥΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ. ΤΗ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ. ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΚΑΧΥΠΟΠΤΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΑΜΦΙΒΑΛΟΥΝ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΚΤΟΞΕΥΟΥΝ ΕΜΕΤΟ ΛΑΣΠΟΛΟΓΙΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΥΓΙΕΣ ΝΟΥ;
ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΡ…. ΑΛΛΑ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΑ ΜΜΕ Η ΣΤΑ ΜΠΛΟΚ.
ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΛΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΠΟΥ ΕΞΟΡΓΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΡΟΜΑΖΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΗΛΙΘΙΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΠΩΣ ΑΦΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΝΑ ΒΙΑΣΗ ΝΑ ΚΛΕΨΕΙ ΝΑ ΧΛΕΥΑΖΕΙ ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΣΟΚΑΡΕΙ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΟΚΑΡΕΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΟΠΩΣ Ο ΝΕΑΡΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΛΟ ΓΡΑΠΤΟ ΤΟΥ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΠΑΙΔΕΙΑ.
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ .
ΥΣ
Σας στέλνω ένα πρόσφατο άρθρο του αλλά μην το διαβάσετε τώρα στις διακοπές. Πονάει η αλήθεια.
Σχόλια: 2 Εμφανίσεις: 141
Αλέξανδρος Ανδρικόπουλος Παιδί μου μη στερείς τη ζωή όσο ζω.Θέλω να πεθάνω μόνο όταν θα είμαι νεκρή.
8 μέρες πριν Παράθεση
ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΜΗ ΜΟΥ ΣΤΕΡΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΟΣΟ ΖΩ .
ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΝΕΚΡΗ
Το πρωινό μου δεν ήταν καθόλου ήρεμο. Πετάχτηκα με τις πιτζάμες
να κολλάνε στο κορμί μου από ιδρώτα και γλίστρησα προς το σαλόνι αργά αργα όπου ακουγόντουσαν οι φωνές των γωνιών μου .
Κάποια στιγμή περνώντας από το δωμάτιο της γιαγιάς μου άκουσα μια πνιχτή φωνή . Έμεινα για λίγο ακίνητος γιατί από την μισάνοιχτη πόρτα την είδα καθισμένη στην άκρη του κρεβατιού να αναστενάζει βαριά.
Εκείνη συνειδητοποιώντας ότι την κατασκοπεύω καταπίνει τον λυγμό και προσποιήθηκε με ένα μαγικό τρόπο πως κάτι θυμήθηκε από τα παλιά . Η γνωστή ατάκα των γερόντων.
Μπροστά στην αγωνιώδη σιωπή μου, έριξε ένα βλέμμα στον καθρέφτη για να βεβαιωθεί πως δεν την μαρτυρούν τα κόκκινα μάτια της, έσιαξε αμήχανα τα γκρίζα μαλλιά της και με λίγο θεατρινίστικο τρόπο προσπαθούσε να με καθησυχάσει . Ύστερα ψηλάφησε με τα μελανά χεράκια της τα μαλλιά μου με στοργή και μου άφησε ένα φιλί στο μέτωπο. Ύστερα μου λέει το άλλο γνωστό. Μην δίνης σημασία ξεκούτιανα γιε μου.
Την ξέρω καλά την γλυκεία μου γιαγιά. Ναι ξέρω πότε μου κρύβει κάτι και δε θέλω να τις το χαλάσω. Ψευτοπαρηγορήται όταν μεταμφιέζετε στην ανέμελη και ευτυχισμένη γιαγιά. Ξέρω όμως πως καταβάθος φοβάται μην έρθει η μέρα που θα την αποκόψουν από τα εγγόνια της και βρεθεί στο περιθώριο. Απολάμβανε με ταπεινότητα και χωρίς διαμαρτυρίες την παρουσία μας αλλά και με μια αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια. Καμιά φορά μόνο αν την ξεχνούσαν οι γονείς μου ρωτούσε έτσι για να αποκτήσει λόγο ύπαρξης τι θα επιθυμούσαν για φαγητό. Και μετά η καλή μου γιαγιά ερχόταν στο δωμάτιο μας και μας κοιτούσε με μια αγαλλίαση. Αυτό το δρόμο του μεγαλείου να υπηρετεί τους άλλους γενναιόδωρα την ακολουθούσε παντού. Και φυσικά δεν πέρασε σε μένα και στην αδελφή μου ούτε μια στιγμή από το μυαλό μας να μας εγκαταλείψει γιατί την θεωρούμε κομμάτι δικό μας. Ένα κομμάτι ευγενικό.
Στο μεταξύ στο σαλόνι του σπιτιού μας οι φωνές συνεχιζόντουσαν.
Θέλοντας να μάθω τι έχει συμβεί και έκλεγε η γιαγιά μου πήρα μια βαθιά ανάσα και φθάνω τους γονείς μου.
- Μα τι συμβαίνει; Τους ρώτησα ανάστατος. Γιατί κλαίει η γιαγιά;
Δευτερόλεπτα εκείνοι με κοιτούσαν αμήχανα. Από την έκφραση του προσώπου τους διέκρινα ότι ένας άγριος καυγάς είχε προηγηθεί. Το γιατί δεν το ήξερα.
-Μα τι έγινε θα μου πείτε; Χωρίζετε; αυτό είναι; Ρώτησα τρομαγμένος.
Για αυτό έκλεγε η γιαγιά;
- Σε παρακαλώ παιδί μου πήγαινε στο δωμάτιο σου. Είναι προσωπική μας
υπόθεση μην ανακατεύεσαι. Μου απάντησε η μητέρα μου. Όσο για την γιαγιά σου καλά θα κάνει να μην κρυφακούει το ανδρόγυνο.
-Εγώ καθόμουν στα καρφιά. Μια φρασούλα μόνο χωρίζετε;
Μεμιάς ο πατέρας μου μου πέταξε με απότομο τρόπο.
-Βλακείες λες μικρέ απλά διαφωνούμε με την μαμά γιατί θεωρεί πως η γιαγιά είναι αρκετά μεγάλη και δεν πρέπει πια να κάνει διακοπές μαζί μας γιατί θα μας είναι βάρος. Έριξε ένα βλέμμα όλο σημασία στην μητέρα μου και συνέχισε τις μπηχτές του. Αλλά στην πόλη είναι αρκετά νέα για τα πήγαινε έλα μέσα στο σπίτι ή στο σούπερ μάρκετ. Αλλά έτσι είναι όταν γεράσουν τα άλογα τα σκοτώνουν……..
Η μητέρα μου τον κοιτάζει με ένα ύφος που δεν το αναγνωρίζω. Α ,για μια στιγμή. Κάτι μου θυμίζει. Ναι το είχα δει σε εκείνη την ταινία Κραμερ εναντίον Κραμερ και μου είχε κάνει εντύπωση γιατί αποδέχτες ήταν τα παιδιά. Μόνο στην περίπτωση της δική μας οικογένειας μήλον της έριδος ήταν η γιαγιά μου.
Στο μεταξύ η μητέρα μου άρχισε. Αυτό πάει πολύ. Ε όχι και να με συκοφαντείς στο παιδί μας. Δεν είναι αντρίκιο. Σηκώνεται ορθή και με πλησιάζει. Με τραβά στην αγκαλιά της και προσπαθεί να δικαιολογηθεί.
- Εγώ απλά εξέφρασα την επιθυμία να πάμε και φέτος κάπου μόνοι μας και εννοούσα την δική μου οικογένεια εσένα την αδελφή σου τον μπαμπά σου. Έχω κουραστεί γραφείο, σπίτι και θέλω να κάνω άλλα πράγματα τώρα που μεγαλώσατε και αυτοεξυπηρετήστε. Δεν μπορώ να ακούω μασέλες να χτυπούνε την ώρα που τρώγω αλλά ούτε και να σέρνω τη χλομάδα του θανάτου στην διασκέδαση μου.
- Τώρα τελευταία όλα σε ενοχλούνε πάνω της, μέχρι που έπαψες να τη θεωρείς και μέλος της οικογένειας σχολίασε πικρόχολα ο πατέρας μου . Πρέπει όμως να σου θυμίσω ότι ήταν δική σου η σκέψη να την φέρουμε κοντά μας και δική σου επινόηση για το πώς θα την πείσουμε να μας βοηθήσει στο μεγάλωμα των παιδιών μας. Εγώ τότε διαφωνούσα γιατί ήθελα να την αφήσω να ξεκουραστεί και να διαθέσει με δική της βούληση το χρόνο της και τη ζωή της . Θυμάσαι τη σκηνοθεσία έκανες τότε ; Αν όχι θα στο θυμίσω εγώ. Έλεγες λοιπόν . Μητέρα θα είσαι η βασίλισσα του σπιτιού μας, της καρδιάς μας, θα φτιάχνεις αυτά τα ωραία φαγητά στην κουζίνα σου και θα μεγαλώνεις τα εγγόνια σου παραδοσιακά. θα συμμετέχεις και στη χαρά και στη λύπη μας . Βρες την τόλμη και παραδέξου τα έλεγες η δεν τα έλεγες;
Εγώ ακούγοντας το θέατρο του παραλόγου ξεφεύγω απότομα από την αγκαλιά της και τολμώ να φωνάξω και στους δυο.
-Μου έχετε πει να σας λέω ότι μου έρθει στο μυαλό. Ακούστε λοιπόν χωρίς να με διακόψετε . Το βρίσκω και άδικο και εγκληματικό αυτό που κάνετε για την γιαγιά. κάθε γιορτές και καλοκαίρι. Διαπράττετε την μεγαλύτερη αμαρτία σε αυτή την υπέροχη γιαγιά που ζει μόνο για μας . Και αν το κάνετε δεν θα έχετε καρδιά ούτε αισθήματα. Μιλάτε για κούραση αλλαγή ξενοιασιά. Η γιαγιά τι πρέπει να πει άραγε που ένα χειμώνα ολόκληρο φορτώνετε όλο τον όγκο του σπιτιού και την φροντίδα για να μας παρέχει ένα καλό υγιεινό φαγητό την καθαριότητα, μα πάνω από όλα την ασύγκριτη αγάπη και ασφάλεια που μας παρέχει σε δύσκολες στιγμές μας και σε τέτοιους καιρούς; Ξέρετε ότι η γιαγιά ήταν δυο φορές περισσότερο μάνα και πατέρας εμένα και της αδελφής μου; Ξέρετε εδώ και 14 χρόνια η γλυκιά μου γιαγιά μας στάθηκε τόσο στις ευχάριστες στιγμές όσο και στις δυσάρεστες; Πως ήταν ο υπερασπιστής μας; Πως μας έδωσε γνώσει και επηρέασαν τη ζωή μας που θα μας μείνει αλησμόνητη; Είχατε την ευλογία να αναθέσετε το μεγάλωμα μας σε μια αφοσιωμένη γιαγιά. Και αν πρέπει να βρω ένα της ελάττωμα θα τολμούσα να πω ότι έκανε αυτό που ήταν καλύτερο για τους άλλους και όχι για τον εαυτό της. Και καθώς εσείς αποκτούσατε καριέρα παιδιά ύλη χάσατε το πιο σημαντικό. Το φιλότιμο και την ευαισθησία προς τον φύλακα άγγελο μας. Της εμπιστευτήκατε την ανατολή τη ζωή μας. Μα ξεχάσατε τη δική της δύση . Μια δύση που στην ψυχή της πρέπει να φέρνει ηρεμία αναγνώριση αξιοπρέπεια στοργή. Η δύση μητέρα και πατέρα όταν την απολαμβάνουν πολλοί μαζί. σε γαληνεύει Αντίθετα αν είσαι μόνος σου φέρνει θλίψη και αγριότητα. Να το θυμάστε αγαπητή μου γονείς, γιατί εκεί που είστε ήτανε και εκεί που είναι θα είστε.
Με κοιτούσαν ασάλευτοι και αμίλητοι .
Δεν ξέρω πώς να σας το πω η καρδιά μου είχε γίνει ένα μπαλάκι και ήταν έτοιμη να πεταχτεί έξω από το σώμα μου. Άρχισα να τρέχω για να κλειστώ στο δωμάτιο μου. Μου είχε στοιχήσει η εγωιστική συμπεριφορά της μητέρας μου, ή εδώ κάπου αρχίζει η πίστη μου στην επανάσταση; Δεν ξέρω αλλά έπιασα τον εαυτό μου να κατασκευάζει μια μηχανή αμυντική και επιθετική. Η πρώτη τορπίλη που εκτόξευσα ήταν για την μητέρα μου.
Όταν κάποτε γεράσεις θα στο θυμίσω μάννα ……………..
Δεν έχω μάθει πολλά για την ανθρώπινη συμπεριφορά απέναντι στους ηλικιωμένους. Για την ακρίβεια μόλις τώρα με απασχόλησε γιατί την γιαγιά μας τη θεωρούσα ένα αποσπαστο κομμάτι της οικογένειας που ηθικά χριστιανικά και συναισθηματικά πρέπει να ζει ευχάριστα μέσα στο καταφύγιο που τους παρέχει αγάπη και προστασία. Σίγουρα θα υπάρχουν και ιδιαιτερότητες όμως τις αντιμετωπίζουμε κάθε μια με ξεχωριστή φροντίδα και όχι αδέξια και εγκληματικά. Έγκλημα δεν είναι θέμα μεγέθους όπως η απιστία η απάτη η συκοφαντία η ψευδομαρτυρία. Έγκλημα είναι και η αδιαφορία απέναντι στους γονείς μας. Γιατί είναι ύπουλη και τους οδική με μαθηματική ακρίβεια στον μαρασμό. Αυτό οι επιστήμονες το γνωρίζουν καλύτερα. Αλλά κανένας από αυτούς που διαπράττουν τέτοιου είδους πράξεις είναι πρόθυμοι να το παραδεχθούν γιατί έχουν σκληρύνει. Και τα τελευταία χρόνια συναντάμε σε συχνότητα ρουτίνας την σκληρότητα των ανθρώπων απέναντι σε αδύναμα και ευάλωτα πλάσματα όπως μικρά παιδιά ηλικιωμένους και ζώα.
Στην Ελλάδα η κοινωνία δεν δίνει όπως άλλοτε τον ανάλογο σεβασμό
και την αγάπη που αξίζει στους γέροντες. Στην θεωρία όμως μας διδάσκουνε να αγαπάμε και να σεβόμαστε τα γηρατειά γιατί κάτω από τις ρυτίδες κρύβουν σοφία. Τα παιδιά όμως αγαπιούνται δεν αγαπάνε. Είχα ακούσει πως τα γηροκομεία ήταν γεμάτα και όμως αδυνατούσα να πιστέψω πως μόλις γεράσουν οι γονείς, τα ίδια τα παιδιά τους πακετάρουν τη ζωή τους σε μια βαλίτσα και τους θάβουν ζωντανούς κόβοντας κάθε δεσμό με την οικογένεια και στερώντας τους το δικαίωμα ακόμα και να εκφράσουν τα παραπόνα τους για την κατάντια τους. Με αφορμή τη γιαγιά μου, μου γεννήθηκε και ένα άλλο θέμα που με απασχόλησε .
Πέστε μου δεν θα μπορούσε ακόμα και η ανεργία να είχε καλυφθεί κάπως έχοντας το πλεονέκτημα να πέφτει κάθε μήνα δυο, έστω και μια σύνταξη σε κάθε σπίτι που έχει η γιαγιά η ο παππούς; Παράδειγμα η δική μου γιαγιά αν και ήταν αυτάρκης και ελεύθερη να διαθέσει την ζωή της σε ευχάριστα και ξεκούραστα πράγματα αντιθέτως μετά τον θάνατο του παππού μας προτίμησε στο όνομα της αγάπης να συμβάλει στο μεγάλωμα μας και στις ανάγκες του σπιτιού μας . Κάθε μήνα 1200 ευρώ λίγα ήταν;
Αλλά θεωρούν σημαντικότερο να ζουν με βάσανα να χρωστούν ,η να τους κόβουν το ρεύμα, να τρώνε πλαστικά φαγητά, να μεγαλώνουν ανειδίκευτες αλλοδαπές το παιδί τους που τις περισσότερες φορές τα κακοποιούν παρά να δεχθούν να συνυπάρχουν αρμονικά με τους γονείς.
Αλλά ας μη μιλάμε για αριθμούς οι αριθμοί αλλάζουν Η μήπως αλλάζουν και οι άνθρωποι ; . Η συμπεριφορά της μητέρας μου δημιούργησαν ερωτηματικά και αμφιβολίες .
Δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα για την μητέρα της μαμάς μου γιατί έφυγε νωρίς από την ζωή, ευτυχώς για να μην ζούσε την αδιαφορία τις μοναδικής της θυγατέρας. Με τον πατέρα της δηλαδή τον παππού μας είχε μια περίεργη σχέση. Τον θεωρούσε κατωτέρου επιπέδου και μάλλον ντρεπόταν γ αυτόν. Καμιά φορά τις παραπονιόταν από το τηλέφωνο για την αδιαφορία της και την λαχτάρα να δει τα εγγόνια του πριν κλίσει τα μάτια, και εκείνη του απαντούσε απρόθυμα πως είναι τόσο απασχολημένη που δεν βρίσκει το χρόνο να σκεφθεί ούτε τα προβλήματα της δικής της ζωής.
-Δεν ξέρω γιατί αρνείσαι τις έλεγε να δω τα εγγόνια μου; Αν μου έλεγες τον λόγω θα σταματούσα να στο ζητάω όσο και αν με πονά αυτό. Είναι σαν να μην θέλεις κόρη μου να με βοηθήσεις να φύγω από την ζωή ήρεμος.
- Ωχ πάψε να κλαψουρίζεις πατέρα την άκουγα να του λέει βαριεστημένα θα ζήσεις χρόνια ακόμα και θα θάψεις και μας.
Ώσπου ένα πρωί ξαφνικά πριν πέντε χρόνια μας ειδοποίησαν κάτι γείτονες ότι πέθανε μόνος και αβοήθητος από εγκεφαλικό.
Μην περιμένετε να σας πω εγώ πως τέτοιες θλιβερές ιστορίες συμβαίνουν
σπάνια; Η πραγματικότητα είναι ότι όλοι ζουν μες την μοναξιά και αδιαφορούν για όλους.
Μη μπορώντας να ησυχάσω και τσακίζοντας το πρόβλημα της γιαγιάς ανοίγω την τηλεόραση και πέφτω σε αυτές τις ηλίθιες εκπομπές με τις κατασκευασμένες κοινωνικές συζητήσεις που είναι φτυστές η μια με την άλλη και τα παίρνω με την ηλιθιότητα τους .
Τι να κάνω; Κάνω ζάπινγκ και βρέθηκα σε μια πιο άγρια εκπομπή. Στη βουλή μιλούν για τις πολιτικές ίντριγκες που σε λίγο θα τις έχουμε ξεχάσει . Τώρα ρωτούσε ένας κολάσιμος τον άλλο κολάσιμο. Που είναι τα λεφτά του λαού; Και απαντούσε ο άλλος δήθεν θιγμένος. Ρωτήστε το κόμμα σας κ πρόεδρε; Την κλείνω νευριασμένος Αϊ παρατάτε με μουρλό άνθρωποι .
Ξανά και πάλι μου έρχεται στο νου η γιαγιά μου και νιώθω ένοχος που δεν μπορούσα να λύσω το πρόβλημα της . Ναι ήμουν ανίκανος και ανώριμος για να καταπιαστώ με ένα τέτοιο θέμα . Κανονικά κάτω από άλλες συνθήκες η σκέψη μου θα σκάλιζε για λίγο στα τείχη της άγνοιας και μετά θα γύρναγε πονηρά στις εφηβικές μου ανασκαφές . Κάνω τα πάντα για την εύκολη λύση και τον ανώδυνο τρόπο να πω πως δεν με αφορά άμεσα το πρόβλημα ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως πουλάω την γιαγιά μου. Στο κάτω κάτω το θέλημα είναι αλλουνού . Οχ δικό μου.
Παρ όλα αυτά το μυαλό επιστρέφει και με υποτάσσει πάση θυσίας να ξαναδώ την πραγματικότητα με σεβασμό . Και επειδή μόνο όταν γράφω καταφέρνω να σκέπτομαι ανοίγω τον υπολογιστή μου και γράφω ότι νιώθω.
ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΜΗΝ ΜΟΥ ΣΤΕΡΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΟΣΟ ΖΩ . ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΝΕΚΡΗ.
Με πνίγη η συμπόνια γ` αυτό το απροστάτευτο πλάσμα που κάποτε ήταν μια όμορφη στοργική μητέρα όλο ζωή και κοκεταρία, και τώρα την καταδιώκει η ήτα των γηρατειών και της μοναξιάς. Τόσο ψηλά λοιπόν ανεβάσαμε τον πήχη της απανθρωπιάς ; Επιτέλους δεν είναι ένα κτήνος. Ανθρώπινο πλάσμα είναι με πολλές αποταμιεύσεις σοφίας που της αξίζει μια συνεχής έκφραση αγάπης και μια σχέση θαλπωρής .Τι και αν δεν έχει δόντια όταν μας χαμογελάει αγνά; Σάμπως όταν γεννιούνται τα μωρά έχουν δόντια; Έχουν όμως και οι δυο όψεις του νομίσματος αποτυπωμένη τη γλύκα της ζωής .
Θεωρώ πως θα είναι καθημερινά ο μεγαλύτερος εφιάλτης κάθε ηλικιωμένων ανθρώπων.
Και τώρα τι μου επιφυλάσσεται στο υπόλοιπο της ζωής μου; Θα ευνοηθώ από την τύχη μου η θα εγκαταλειφθώ σε κάποιο σπίτι άδειο με μόνη συντροφιά τις αναμνήσεις και με παλιές φωτογραφίες ;
Και ρωτώ αυτούς που βγαίνουν από την φωλιά τους κάθε φορά που έχουμε εκλογές και σαν ηλίθιοι τους κολακεύουμε. Μήπως θα έπρεπε επιτέλους να κοιτάξετε να προστατεύετε εξίσου και τη τρίτη ηλικία με νόμο που να τιμωρούνται όσοι διαπράττουν το αδίκημα για εγκατάλειψη η εκμετάλλευση ηλικιωμένων ανθρώπων ; Γιατί προστατεύουμε μόνο τα μικρά παιδιά και τα ανυπεράσπιστα ζώα ; Γιατί;
Δείτε. φως έχει η ανατολή φως και η δύση. Και παραδεχτείτε το. Έχει τόση ομορφιά και η δύση !
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ
ΜΑΘΗΤΗΣ 3ης γυμνασίου
Υ Γ.
Η ιστορία που περιγράφω δεν έχει επίλογο γιατί η πληγές των γερόντων όσο ζουν είναι ανοιχτές . Η ιστορία που περιγράφω δεν με αφορά αλλά με προβληματίζει. Εσάς ;
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ 123
Δημοσίευση σχολίου