Yesterday

Έτσι λένε το τραγούδι των αγαπημένων μου Beatles,το οποίο σαν σημερα ,το 1965 εμεινε για τεσσερις εβδομάδες στο top 10 των αμερικανικων επιτυχιών.
Yesterday σημαίνει χθές.
Για αυτό θα μιλήσω,μιας και ήταν μια έντονη μερα,με συγκλονιστικές στιγμές.
Το πάρτι της Τετάρτης δεν είχε την επιτυχία που θα θέλαμε.
Δεν έγινε σωστή διαφημιση;
Ήταν λάθος το timing;Δεν ειμαι σε θέση να γνωρίζω.
Περάσαμε καλά.Υπηρχε όμως στην ατμοσφαιρα μια αρνητική αυρα.Τα γεγονότα των τελευταίων μηνών είχαν να κάνουν με αυτό.
Την επομενη του παρτι και αφου αναμαζεψα το σπίτι ,πηρα το μικρο μου λαπτοπακι και πήγα στο μαγαζί.Εκεί ήταν οι δυο γνωστοί τύποι που έπαιζαν πόκερ μέσω διαδυκτίου,η κοπελια που δουλεύει εκεί και εκείνος.
Τα μάτια του κοκκινα,είχε κοιμηθει 2-3 ώρες.Πελάτης κανένας.Τον βαραίνει αυτή κατάσταση.Τον ρωτησα για την μητέρα του.Ξαναπήγε νοσοκομείο.Πόνουσε,μου είπε.Θα πήγαινε να την δει το μεσημερι.Εκατσε λίγο,μιλήσαμε,οσο ειχα ανοιξει το λαπτοπακι για να κοιταξω τα εισητηρια Χανια Αθηνα Χανια για τις 28.
Την προηγούμενη βραδια,την βραδια του παρτι δηλαδή,μετά από καιρό τον είδα να χαμογελάει και να λαμπουν τα μάτια του.Ο έρωτας του ήταν εκεί.Το αλλο του μισό που τον είχε προδωσει βεβαια με τις επιλογές της, δεν την ξεπεράσε.
Του ζήτησε να χορεψουν.
Μετα από πολλα παρακάλια αποδεχτηκε την προσκληση της.
Στην αρχή οι κινησεις του σε σχεση με το σωμα της,ήταν τυπικές οπως όταν χορευουν δυο απόλυτα ξένοι.Μετά όμως,το σκηνικό άλλαξε.Εφταιγαν οι δικιες της κινήσεις πάνω στο δικο του κορμί.Έλαμψε το μουτράκι του.Τους είδα να μιλάνε και τότε γυρισα το κεφάλάκι μου , να ασχοληθώ με το Dissarono μου.Ισως να χαμογέλασα και εγώ.
Τους αγαπω ..

Καποια στιγμή,δεν αντεξε και μου ζητησε συγνώμη για να πάει να ξαπλώσει λίγο.Χρειαζόταν ξεκούραση αν και ειμαι σιγουρη πως θα περάσει αρκετος καιρός για να ηρεμίσει από οσα τον απασχολουν και από την άρνηση να φτάσει στο σημείο της αποδοχής κάποιων πραγματων.Μετά από λίγο ήρθε ο αντρα μου και φύγαμε για το σπίτι μας.

Είμαστε ακόμα στην χθεσινή μερα.
Πάμε στο σχολείο,γίνονται τα μαθήματα και την ώρα που σχολνούσαμε ήταν κάπου εννια παρα,χτυπησε το κινητό του Χρήστου.Εκείνος έλειπε.Χτυπούσε και ξαναχτυπούσε ωσπου κάποια στιγμή σταμάτισε και άρχισε να χτυπάει το δικο μου.
Κοιταξα να δω ποιος είναι.
Ήταν η Σ.
Παράξενο σκέφτηκα μιας και αυτή η κοπέλα έχει απομακρυνθει πολύ από εμένα.
Φάνηκε και στο μάθημα οριενταλ που την πετυχα. Hταν ...πολυ ..αλλού.
Ξέρω τι φταίει και κάποια στιγμή θα το αναλύσω και αυτό.Τα έχω μαζεμένα.

-Δεν σε πήρα για καλό,είπε.Πέθανε ο πατέρας της Ε .Επαιρνα τον Χρήστο αλλά δεν το σήκωνε.
Ταραχτηκα.
Η Ε ήταν στο πάρτι τις προάλλες,κουρασμενη από την δουλεια και ξενυχτισμένη από τις απανωτές εξόδους.Μου ειχε πει πως δεν ήθελε να μένει σπίτι.Πνιγόταν.Ταράκτηκα επίσης και από την έννοια του θανάτου σε άτομο τόσο κοντινό.
-Μολις σχολάσαμε και ο Χρηστος δεν είναι εδω για αυτο δεν το σήκωνε.Πότε ειναι η κηδεία;
-Στις 4ις το μεσημέρι και σας πήρα για να έρθετε.
-Δουλευουμε στις 4ις δεν ξέρω πως θα το κάνουμε.Περίμενε να σου δώσω τον Χρήστο.
Μόλις είχε μπει φορτωμένος με πραγματα,μα δεν αντεχα να μιλάω..
Ημουν αρκετα σοκαρισμένη.Θυμήθηκα που έλεγε η Ε ότι ο πατερας της δεν πάει καλα και ταυτοχρονα θυμήθηκα το χαμογελο της την προηγουμενη βραδια.
Πώς να ήταν;Τι ένιωθε;Πως το πήρε;
Δεν ήθελα να δείξω την ταραχη μου.Με τρομάζει ο Θανατος και ας έχω βιωσει το παρα τσακ,ας εχω βιωσει θανατους αγαπημενων προσωπων.Με την σκέψη ότι καποια στιγμη θα χάσω ...
Βουρκώνω μονο στην ιδέα.
Σκατα!
Δεν μπορω να συνεχισω..