Crossroads & thoughts

Οταν βλέπω κάποια ανανέωση στην σελίδα της φιλης Λίλι,τρέχω να διαβάσω τα οσα έχει γράψει.
Δεν έχουμε σταθερερή συνδεση στο σπίτι,μπαινουμε με στικακι διαδικτύου,που ξέρετε πόσο χρεωνει,οποτε μου είναι δυσκολο να σερφαρω για οτιδήποτε,παρα μόνο για σημαντικά.
Σήμερα,είδα ότι είχε γράψει κάτι.Μου είχε ξεφύγει όμως μια προηγούμενη ανάρτηση της.Με σόκαρε.Οι αλήθειες της πέρασαν από μπροστά μου με εικόνες.Ένιωσα πόνο αλλα συνάμα και απογοήτευση.Σίγουρα το πως αισθανεται εκεινη,μονο η ψυχούλα της το ξέρει,αν και είναι αρκετά περιγραφική ακόμα και σε αυτό το κομματι.Τα γραπτά της σε κάνουν να νιωθεις ευλογιμένη για όσα εχεις και που πριν δεν τους εδινες σημασια γιατι..απλά τα θεωρεις δεδομένα.Ελα που δεν είναι για κάποιους και αυτό ειναι θλιβερό."Μαυρισα"..αλλαζω θέμα.

Το Σάββατο που πέρασε με βρήκε να κάνω δουλειες και ψωνια (με το που θα βγεις γνωρίζεις οτι θα σου φυγουν πολλα ευρώ ειδικα στο σουπερμαρκετ),που όλη την εβδομάδα λόγω υποχρεωσεων δεν προλαβα να κάνω.Εκείνος,εφυγε από το σπίτι στις επταμιση το πρωϊ και γυρισε επταμιση το απόγευμα.Οκτω ωρες μαθημάτων και οι υπολοιπες ωρες αφορούσαν επιδιωρθώσεις στο φροντιστήριο.Το βράδυ ειχαμε να παμε σε ενα παρτι γεννεθλίων και ετσι περασε η μέρα.
Παρά το ξενύχτι από το πάρτι,γυρισαμε τρεις και,ανοίξαμε τα μάτια μας αρκετα νωρίτερα από το ξυπνητήρι.Κυριακή και ξυπνητήρι δεν πάνε μαζί μα όταν εχεις σκοπό να πάς την καθιερωμένη εκδρομούλα και με τον φόβο μην στήσεις όλους εκεινους που σε περιμενουν,δεν εχεις αλλη επιλογή.
Αυτή η εκδρομή στο Ηράκλειο,είχε προγραμματιστεί εβδομάδες πριν.
Για χάρη της έχασα ένα εξαιρετικό σεμινάριο οριενταλ.Άξιζε τον κόπο.
Όταν είσαι με αγαπημένα προσωπα,με τραγουδια όπως "χαροπα τα δυο μου χέρια"στο πουλμανακι (νοικιασαμε ενα 9θεσιο με οδηγό τον καλό μου) ,παραμύθια σε cd οπως "Ο Αργισιλαγος" του Μπασλάμ,όταν επισκέπτεσαι εκθέσεις όπως αυτή του Leonardo και τον Θαλασσόκοσμο,έχεις γεμίσει μπαταρίες για ολόκληρη εβδομάδα.Φωτογραφίες σε επόμενη αναρτηση γιατι με το στικάκι δεν κάνεις upload.

Αυριο έχω γεννεθλια.
Μεγαλώνω.
Σκεφτομαι απο την περασμένη εβδομάδα, για το αν θα κάνω παρτάκι με φιλους στο σπίτι,ή στου φιλου μας το μαγαζί,ή απλά εγω ο καλός μου σε ρομαντικο δειπνο που πάντα είναι κινέζικο,όπως γινετε κάθε χρόνο από τότε που είμαστε μαζί.
Ειλικρινα με προβληματιζει.
Είναι και μέρα δουλειας.Υπάρχει και η προοπτική να το κάνω Σάββατο,ετσι ωστε να τραβήξει μέχρι αργά.Θα το αναλύσω και θα δω.

Δεν εχω κατεβάσει ακόμα τα ρούχα από το πατάρι.Δεν θέλω με αυτο τον τρόπο να βάλω τέλος στο καλοκαίρι.
Μεγάλωσαν οι νύχτες,οι μέρες ειναι ψυχρές.
Εχω και τον φόβο να μην κρυώσω,όχι πριν κάνω το απλό εμβόλιο.
Ερχομαι σε επαφη με παιδια μα και... ανηκω στα ευπαθή άτομα.
Μην ξεχνάτε (όσοι με παρακολουθείτε),εχω ενα νεφρό
Φετος κλείνω επτα χρονια.
Θα μου πεις τα μετρας;
Δεν γίνετε να ξεχάσω, την εποχή που άλλαξα τρόπο σκέψής,την εποχή που ξαναγεννήθηκα,την ουλή που όποτε κοιτάζω τον εαυτόν μου στον καθρέφτη βρίσκεται εκεί στα αριστερά.
Κάθε μέρα που περνάει ευχαριστώ τοσο τους δικους μου που ήταν διπλα μου σε εκείνη την δοκιμασία όσο και εμενα,την Ευγενία,που έδωσα μια μάχη από την οποία βγήκα νικήτρια.
Εχετε βαρεθει να διαβάζετε τα ιδια και τα ιδια μα για μένα ειναι πραγματικότητα.Δίνω σημασία στο κάθε τι γιατι τωρα....ξέρω.