Scattered Thoughts

Κάθομαι στο γραφείο της μητρός μου,υπομονετικά περιμένοντας να περάσουν οι δημιουργικές ώρες μπροστα στον υπολογιστή.
Μεταφράζω κείμενα που αφορούν το αντικείμενο της εργασίας της,μιας και τα πιο ενδιαφέροντα είναι στην αγγλική γλώσσα και οι γνώσεις της είναι περιορισμένες.
Προσπαθώ να μεταφράσω κείμενα αστρονομικού περιεχομένου,μιας και όπως γνωρίζεται οι περισσότεροι η αστρονομία είναι μία από τις αγαπημένες μου ασχολίες.
Χθες τα πραγματα ήταν διαφορετικά.Είχα πάει να βοηθήσω τον κολλητό μας στο μαγαζί του μιας και η κοπέλα που είχε εκεί,έλειπε για οικογενειακούς λόγους.Μην φανταστείτε ότι έκανα και κάτι σπουδαίο.Κρατούσα το μαγαζί όσο εκείνος έκανε διανομές,δυστυχώς ήταν σπάνιες.
Όταν άνοιξε το μαγαζί,ήμασταν γεμάτοι αισιοδοξία και λέω ήμασταν γιατί πιστεύαμε στην επιτυχία του,η χαρα του χαρά μας,η λύπη του λύπη μας.Κλείνει πέντε μήνες και τα πράγματα χειροτερεύουν όσο περνάει ο καιρός.Δεν έχει το τζίρο που περίμενε,έχει όμως λογαριασμούς που τρέχουν και τον πνίγουν.Και να ήταν αυτό θα έλεγες οκ θα φτιάξουν στην πορεία τα πράγματα,είναι ακόμα νώρίς.Εχει και οικογενειακά τρεξίματα συν της άλλοις.Η μητέρα του βρίσκεται στον δεύτερο κύκλο χημειοθεραπειών.Έχει ότι είχα εγώ πριν 7 χρόνια.Λέμφωμα non Hodgkins.Ανατρίχιασα μόνο που το έγραψα.Απαίσια αρρώστια.Σε τρώει..
Δεν θυμάμαι αν το είχα πάρει όσο στραβά όσο εκείνη.Δεν νομίζω.Σκεφτόμουν θετικά απλά..γιατί ήθελα να ζήσω..γιατί δεν ήθελα να πληγώνω αυτούς που αγαπούσα πιο πολύ και από εμένα.Ίσως στην αρχή και στο άκουσμα ότι έχω καρκίνο,να τα έβαλα με όλους και όλα,μα στην συνέχεια και διαβάζοντας ,σερφαροντας στο διαδίκτυο,έβαλα σκοπό να γίνω καλά.Εβαλα σκοπό να το δουλέψω το θέμα όπως τα δεκάδες φάρμακα που ήταν στο αίμα μου δουλευαν για μένα.Εγινα και είμαι καλά πιά.Ήμουν και σε άλλη ηλικία βέβαια.
Η μητέρα του όμως είναι μεγάλη.Το αντιμετωπίζει διαφορετικά.
Πονάει.Στεναχωριέται.Κατηγορεί τους γύρω της.
Θα ήθελα να πάω να της μιλήσω για την δικιά μου περιπέτεια μα...ο καθένας περνάει με διαφορετικό τρόπο μια αρρώστια.Διαφορετικοί οργανισμοί.Θέλω να πάω πάραυτα.Θέλω να την κοιτάξω στα μάτια...να δει..ότι ξέρω..γνωρίζω...ότι χρειάζεται να αγωνιστεί ίσως να δώσει και την μεγαλύτερη μάχη της ζωής της και να της τονίζω ότι όσα κάνει μέχρι τώρα δεν της κάνουν καλό.Να της πω "Μη μασάς! Θα τα καταφέρεις. Φτάνει να σταθείς όρθια.Οχι για τους άλλους.Για σένα..".
Και αν αυτά δεν πιάσουν...να της δείξω την ουλή που όσο και να θέλω να πιστέψω ότι ήταν ένα κακό όνειρο, δεν με αφήνει, αλλά είναι εκεί για να μου θυμίζει πόσο πολύτιμη είναι η ζωή.
Εκείνος τρέχει σε κάθε προσταγή της,την πάει νοσοκομείο,γυρνάει στο μαγαζι,ξαναπάει νοσοκομείο,είναι εκεί.Είχαμε χαθεί για λίγο,λόγω υποχρεώσεων τόσο της δουλειάς όσο και προσωπικών.Ο Χρήστος είχε συχνότερη επαφή.Δεν μου έλεγε πολλά.Ηταν λογικό.
Χθες όμως είδα.
Είδα έναν τελείως διαφορετικό ανθρωπο.
Εναν ανθρωπο χαμένο σε κάποιον άλλο κοσμο.
Έναν άνθρωπο που όταν μιλάει με την μητέρα του κρατιέται να μην κλάψει,μήπως και χάσει το θάρρος του,με αποτέλεσμα το σφίξιμο να του δημιουργεί πονοκέφαλο.
Έναν άνθρωπο που όταν σε κοιτάει ζητάει βοήθεια ενώ ξέρει ότι την έχει,αλλά που αυτό που ζει του ανήκει.
Έναν άνθρωπο που όταν σε αγκαλιάζει,θέλει με την αγκαλιά αυτή να εξαφανιστούν όλα όσα τον ταλαιπωρούν.
Έχει χάσει τον ύπνο του...το χαμόγελο του.

Δεν ξέρω τι θα μπορούσαμε να κάνουμε με τον Χρήστο.
Σκεφτόμαστε για την ώρα τρόπους να γίνει γνωστό το μαγαζί,να ζητάει περισσότερος κόσμος διανομή καφέ,να πηγαίνει περισσότερος κόσμος για να περάσει όμορφες στιγμές.
Με απασχολεί επίσης γιατί ο κόσμος που πήγαινε πριν,ακόμα και κάποιοι γείτονες με επιχειρήσεις,σταμάτησαν να παίρνουν καφέ από εκείνον και να παραγγέλνουν από έναν γωνιακό.
Να φταίει ο καφές;Θα μπορούσαν να το πουν.Οι τιμές του; είναι οι χαμηλότερες στην αγορά .
Δεν ξέρω ειλικρινά τι φταίει.
Ξέρω όμως ότι θέλω το φιλαράκι μου πίσω και για αρκετό καιρο αυτό δεν θα συμβεί.
Εχει γίνει φάντασμα του εαυτου του...