Ετσι ήταν

Το κεφάλι μου καζάνι,δίχως να έχει χώρο για άλλες επιδράσεις.

Θα μέναμε λίγο ακόμα στο γραφείο για διεκπεραίωση κάποιων εργασιών .
Έπαιξα λίγο με το facebook,με το μυαλό να μην θέλει να συνεργαστεί.
Έκλεισα το λαπτοπακι και περίμενα να τελειώσει και εκείνος.
Μετά απο κάποια ωρα μαζέψαμε τα απαραίτητα,μιας και Τετάρτη δεν είχαμε μάθημα εκεί, κλείδωσα,μπήκαμε στο αμάξι και φύγαμε.
Ήταν και εκείνος κουρασμένος.
Το cd player του αμαξιού να παίζει Μοτζαρτ.
Με χαλάρωνε, με ταξίδευε.
Με ρωτησε για την διαθεση μου.
Καταλαβε αμέσως μόλις με κοίταξε.Ηθελε όμως να με βγάλει εξω.Νυχτα γενεθλίων ηταν άλλωστε.

Συνιθήζαμε να παιρνουμε κινεζικο στο σπιτι,διαφορετικές γευσεις,χαμηλος ο φωτισμός, ταινιακι στο izak,χουχουλιασμα κάτω απο την χνουδωτή κουβερτουλα.Με μια μικρούλα λεπτομέρια .Τα γενέθλια μου έπεφταν είτε Παρασκευή είτε Σαββατο με αποτελεσμα να είμαστε ξεκούραστοι.

Με τους ήχους του πιάνου στο βάθος,το μυαλό μου να ταξιδευει σε εκείνη την μπαροκ εποχή,ενιωσα αρκετές φορές το βλέμμα του πάνω μου.
Ξέρω πόσο θέλει να είμαι ευτυχισμένη.Είμαι..
Δεν θεωρεί κανένας από τους δύο τίποτα δεδομένο.Πάντα διεκδικούμε ο ένας τον άλλο.Ειναι ομορφη η αισθηση.
Μου προτεινε να πάμε να φάμε σε ένα εκπληκτικό μαγαζί,με θαυμασιες γεύσεις.Το Εδεμ.
Η ενδυματολογική μου κατασταση είχε να κάνει με φορμα μπλουζακι και ενα τζιν μπουφανακι-παντα ντυνομαι απλα στο σχολείο,να διδαξω πάω και οχι να κάνω πασαρέλα-μη νιωθοντας ανετα να πάω έτσι κάπου.
Με καθησυχασε θυμίζοντας μου πως όσο εκλεπτισμένο μαγαζί και αν ήταν,τόσο πιο απλό ήταν ουσιαστικά.Αυτός ειναι ο καλός μου,ο ηρωας μου.Παντα εκει,με εναν λόγο του.
Φτάνοντας στο μαγαζι υπήρχε σκοτάδι.Κλειστό την Τρίτη,εγραφε από εξω.
Αισθηση απογοητευσης κυρίως σε εκείνον.
Του χαμογέλασα και αστειευόμενη του μίλησα για το πόσο αυτή η μέρα ειναι του κινέζικου φαγητου που πήγαμε να προδώσουμε για κάτι πιο έθνικ.
Χαμογελασε και εκεινος.
Η επομενη σκέψη μας ήταν να βρουμε το φυλλάδιο και αν μη τι αλλο το τηλεφωνο του μαγαζιου,ετσι ωστε να τα παραγγείλουμε μεχρι να φτάσουμε, να τα παρουμε και να φύγουμε.
Ελα που όμως δεν είχαμε το φυλλάδιο στο αμάξι.Προσπαθούσα να σκεφτώ τα νουμερα του τηλεφωνου χωρίς επιτυχία.Με τα πολλά φτάσαμε στο μαγαζί.Πήγε εκεινος να πάρει τα φαγητα.
Εγω έμεινα στο αμάξι,κλειδωσα τις πόρτες,δεν ειναι και η καλύτερη γειτονια,2 κωλομπαρα και καποιοι περιεργοι τυποι απεξω απο το περιπτερο.Πηρα το βιβλίο του Ιωσηφ που έχει πια μόνιμη θέση στο αμαξι και συνεχισα απο εκει που είχα σταματησει,σελίδα 4 αν δεν κανω λάθος.Μέχρι να έρθει ο αντρας μου είχα τελειωσει την εικοσι επτα.Αχ υπεροχες εικονες και περιγραφές.Τελοσπάντων..
Πήγαμε σπίτι,εκεινος ανελαβε να φτιαξει το τραπεζι όσο εγώ έβαζα μπιτζαμούλες.
Αυτή την περίοδο βλέπουμε την σειρά Fridge.Να σκεφτείτε είμαστε 4 επεισόδια μπροστα απο το Star Channel.Πολυ κόλλημα αυτή η σειρα σου λέω.Βέβαια δεν είναι ότι καλύτερο να τρως και να την βλέπεις μα πορώνεσαι,μπαινεις εκει μέσα και τα ζεις.
Ετσι,πέρασαμε μια υπεροχή βραδιά,εγώ, εκεινος, το κινεζικο και ταινιακι.Οπως παραδοσιακα κάνουμε εδω και τρια χρόνια.Όλη η κουραση,τό βάρος στο κεφάλι έφυγαν.
Η αγκαλιά που ακολούθησε , δεν την άλλαζω με τίποτα ούτε το πως μου ζεσταίνει τα κρύα μου ποδαρακια,κανοντας με έτσι να χάνομαι....