Μελανχολω συχνα.
Δεν υπαρχει συγεκριμενος λογος.
Μπορει να μελανχολισω απο μια εικονα,απο ενα παλιο κτηριο,απο ενα κειμενο,απο ενα τραγουδι,απο ενα βλεμμα.Οταν γινετε αυτο,κανω και μια εσωτερικη αναζητηση ,κουβεντα με τον εαυτον μου.Με κερδιζει παντα αφου σε πολλα εχει δικιο, μα σπανια τον ακουω.
Ηθελημενα κανω λαθη για τα οποια δεν μετανιωνω γιατι μαθαινω απο αυτα.
Υπαρχουν πολλα what if μεσα μου στα οποια δεν γινετε πια να απαντησω γιατι εχασα τις ευκαιριες και τα deadline τους.
Βλεπω ανθρωπους να αλλαζουν, για μια σταγονα ευτυχιας.
Βλεπω ανθρωπους να τα δινουν ολα,να πουλανε την ψυχη τους και να παιρνουν το τιποτα.
Να τους ποδοπατανε,αλλα εκεινοι ορθιοι υπομενοντας τα παντα.
Να βρισκονται στην τελευταια πραξη της ζωης τους μα να μην φοβουνται,να χαμογελανε και να δινουν κουραγιο στους γυρω τους.
Να τους πηγαινουν ολα στραβα ,μα να ερχεται αυτο το κατι να διαλυει το σκοταδι και την μιζερια και να αρχιζουν να πιστευουν στο μελλον και στην ζωη.
Μου αρεσει αυτο το αισθημα της αναζητησης,με γεμιζει.
Αναλυω βεβαια αλλα ειναι ωραιο να βλεπεις τα πραγματα απο πολλες σκοπιες.Δεν βρισκομαι προ εκπληξεων και ενθουσιαζομαι οταν γινεται κατι το οποιο δεν το ειχα προβλεψει.
Δεν μπορω να ειναι ο αλλος προβλεψιμος.Ειναι βαρετο.
Χαιρομαι που οι γυρω μου δεν ειναι,χαιρομαι που η παρεα μου ειναι αυτη που ειναι,δεν θα τους αλλαζα με τιποτα,που την ανακαλυπτω συνεχεια,χαιρομαι που δεν ειμαι προβλεψιμη....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου