Αγαπητό μου Μπλογκ

Ανοιξα το λαπτοπ ,διπλα μου μια κουπα ζεστό καφέ και αρχισα να διαβάζω μπλογκς,όπως παλια.

Είπα να ρίξω μια ματια σε παλιότερες αναρτήσεις μου ξεκινώντας απο την αρχή.

Από σήμερα θέλω να πιστεύω ότι αλλάζω σελίδα στον τρόπο που σου γράφω.

Σε έχω παραμελήσει το ξέρω.

Όλο ξένες ειδήσεις και ελάχιστες δικές μου.
Πλακα πλακα τι σε νοιαζει εσενα για το τι γινετε εκει έξω;
Υπάρχουν άλλα χιλιάδες μπλογκς που το κανουν.

Ξέρεις κάτι αγαπημενο μου;
Μου έλειψε να σου γραφω ολα εκεινα που πραγματικα νιωθω.
Ολα εκεινα που με ενοχλούν και με προβληματιζουν ως ανθρωπο.
Ναι αγαπημενο μου μπλογκ επέστρεψα και δεν θα σε προδώσω ξανά.
Οκ άλλαξε η ζωή μου,παντρευτηκα,δεν σημαινει ομως οτι δεν βιωνω καταστασεις,δεν σημαινει οτι δεν πονάω,δεν γελάω,δεν σκέφτομαι πια οπως πριν.

Τελικά τώρα καταλαβαινω την Β, η οποια μας διαβαζε,εμενα και τον αντρα μου ανελλιπώς.
Το είχε παρατηρήσει.
Ειχε παρατηρήσει την απουσία μας.
Εκείνος έπαψε να γράφει.Δεν ξέρω αν του λειπει.Δεν κουβεντιάσαμε ποτε για αυτό το θέμα.Δεν έχει και χρόνο που ειναι βασικο,μα πάντα εβρισκε,no matter what.

Μου έλειψες και μου ελειψες πολύ.
Μπήκα στον κόπο να διαβάσω καποιες απο τις παλιές αναρτήσεις μου.
Πόσο όμορφα έγραφα!
Έγραφα αλήθειες χωρις να με ενδιαφέρει η κριτική των άλλων.
Άραγε το "έχω" ακόμα;
Όλες αυτές οι όμορφες στιγμές,οι εκπληκτικές φωτογραφίες,οι μαγευτικές περιγραφές των συναισθημάτων μου,γουάου !
Έβλεπα σε τοπική εφημερίδα δημοσιεύσεις των απόψεων μου και έχασα την μπάλα.
Ενθουσιάστηκα και ....χαντάκωσα την ψυχή μου.
Αυτή έγραφε και όχι το μυαλό.

Χώθηκα στα χόμπι, στην εθελοντική δουλειά και ...πήγα να χάσω όλα εκεινα για τα οποια με έκαναν να ανοίξω αυτό το μπλογκ.
Not anymore.
Gonna take some time to do the things we never had.

Καθόμουν προχθες σε μια πάνινη καρέκλα λίγα χιλιόμετρα μακριά από το αεροδρόμιο.
Είχαμε πάει για αστροφωτογράφιση.
Βρήκαμε το πιο σκοτεινό σημείο της περιοχής και εκει έστησαν τα παιδιά τον εξοπλισμό.
Έκατσα πιο πέρα.
Σήκωσα το κεφάλι μου προς την μεριά της Κασσιόπης και απλά...χάθηκα στο βάθος της νύχτας.
Απομονώθηκα τελείως.
Με πιάνω να το κάνω συχνα αυτό.
Να απομονώνομαι.
Το έκανα στις διακοπές.
Κοιτούσα πέρα μακριά ψάχνοντας να δω τα ορια της απέραντης θάλασσας στην Παλιόχωρα, ενώ το βράδυ τα ορια του σκοτεινού ουρανού.
Ξεκουραζόμουν.
Χαλάρωση στο μέγιστο.
Βέβαια όσοι με ξέρουν,ίσως πουν γελώντας "μα καλά και δεν ανάλυσες τίποτα;"
Εννοείται.
Εκείνες τις στιγμές ..πολλά περνούν από το μυαλό σου.
Χωρίς όμως να κουράζει η διαδικασία αυτή.
Πράγματα που θέλεις να πετύχεις, αρκετά "what if",φοβίες, συνειδητοποιείς καταστάσεις,κάνεις απολογισμό εμπειριών,σε λάθη,ανασφάλιες,σε σωστές επιλογές.
Τα περιθώρια για την ανάλυση μου δεν τελειώνουν ποτέ.
Άραγε..έχω γίνει έρμαιο των απαιτήσεων των καιρών;
Νοιάζομαι για " το τι θα πει ο κόσμος";
Ξεκαθάρισμα προτεραιοτήτων.
Άμεσα μη σου πω.

Υπάρχουν στιγμές που νιώθω οτι δεν έχω ανάσα.
Στεναχωριέμαι όταν βλέπω ότι επειδη δεν ειναι κάποιοι οκ στις υποχρεωσεις τους δεν μπορούμε να κάνουμε αυτα που γουστάρουμε.Προσπαθω να ειμαι εκει για εκεινον που στεναχωριέται περισσότερο από μένα.

Το σκοτάδι της ημέρας τι χρώμα έχει;

Το φως στο σκοτάδι έχει ήχο;

Σε μπέρδεψα αγαπητό μου μπλογκ.

Ενα μικρο ξέσπασμα ήταν

Έρχονται καλύτερες αναρτήσεις.

Έρχεται η ζωή μέσα απο τις αισθήσεις μου..

Είμαι μια γυναίκα που τα θέλει όλα και μπορεί να τα έχει αρκεί να το θέλει no?