Ηταν ομορφα χθες

Τα γεννεθλια μου ειχαν τα παντα.

Το Happy Birthday απο τους μαθητες μου σε κάθε τμημα που ειχα,γλυκο με κερακι, ενα κουτί με 3 κιλα (!) διαφορα γλυκα και δειπνο σε κινεζικο εστιατόριο.

Ο δημιουργός ολης αυτης της ατμοσφαιρας ηταν ποιος αλλος,ο Χρήστος.

Μολις τελειωνα το μάθημα με την δευτερα μεγαλη (Bsr) μπήκε στην τάξη ,κάνοντας νόημα στα παιδια να τραγουδήσουν.
Στο ενα χερι είχε προφιτερολ με ενα κερακι αναμμενο ενώ στο αλλο μια κουτα γλυκά.
Απεριγραπτα συναισθηματα.
Επεσαν ολα τα παιδια πανω μου και αρχισαν τα φιλια ενω εκεινος χαμογελουσε γεματος ικανοποιηση.
Βεβαια του χαλασα λίγο τα σχεδια μιας και εφαγα μονομιας το προφιτερολ,σιγα μη το αφηνα,οποτε και δεν μπορουσε να ξαναρθει και στα επομενα μαθηματα με κερακι και γλυκο χεχεχε.
Παρολαυτα μετα τα δίωρα , ερχοταν με το ιδιο σκανδαλιαρικο βλεμμα ,εκανε νοημα στα παιδια να πουν το τραγουδακι και μετα με λαχταρα τα παιδια επαιρναν το γλυκακι τους.
Εκείνα βεβαια με θεωρουσαν πιο μικρη απο οσο γινόμουν αλλα να'ταν μονο τα παιδια...
Μικροφερνω...ευτυχως :ρ..
Απολογισμος γλυκών... ενα κιλο,που μαλλον θα καταναλωθει απο αλλους και οχι απο εμας.Μακαρι δλδ γιατι ειναι πειρασμος τα ατιμα.

Στην επιστροφη και αφου περασαμε απο τους γονεις μου να τους αφησουμε γλυκακια,αποφασισαμε να παμε κινεζικο.
Ηταν παρασπονδία βεβαια.
Προσπαθουμε να τρωμε σουπα το βραδυ ή γιαουρτι.

Μου αρεσε ολο αυτο.
Εδω και δυο χρόνια στα γεννεθλια μου τρωμε κινεζικο.
Συνήθως το τρωγαμε σπιτι μιας και το γιορταζαμε εκει.Φετος και μιας και ηταν μετα την δουλεια δειπνήσαμε εξω.Ειχε διαβάσει το μπλογκ μου και ηξερε πως ηθελα να το περασω ηρεμα και χαλαρα.

Η Δευτέρα και η Πεμπτη ειναι μερες που το τελος τους μας βρισκει "κομματια".
Συνεχόμενα τρία δυωρα.
Το κοκκινο κρασακι,το νοστιμότατο φαγητο,η κινεζικη μελωδια απο το μαγαζι, μας ξεκούρασε,μας εκανε "αλοιφή".

Έτσι πέρασε άλλη μια γενέθλια μέρα-βραδιά.
Ο Χρήστος για αλλη μια φορα με έκανε να νιώσω τόσο μοναδική,τόσο τυχερή που ειναι στην ζωή μου.Που ξέρει τι θέλω ,πότε και πως το θέλω.Τον τυραννάω μερικές φορές άθελά μου,μα...με ξέρει και με μαθαίνει σιγά σιγά.Το ίδιο ισχύει και για μενα φυσικά.Δεν ειναι υπέροχο αυτό; Αχ :)

Μια από τις προπόσεις μας ήταν του χρόνου τέτοια εποχή να εχουμε ενα παιδακι.

Μακάρι....

*Η φωτογραφία είναι από το διάδρομο του φροντιστηρίου μας.