Θελω να ουρλιαξω..

Δεν ξερω αλλα απο χτες δεν μπορω να κοιμηθω καλα,ολο εξω απο το ψυγειο βρισκομαι,παρολο που δεν πειναω,ειμαι σε μια κατασταση ανησυχιας.
Μηπως επειδη σε λιγες μερες εχουμε πανσελινο με επηρεαζει ολο αυτο;
Μηπως επειδη εκει που ειμαι ευτυχισμενη κατι θα παει στραβα και θα βγω εξω απο τα ρουχα μου;
Μηπως γιατι κατι λειπει το οποιο ειναι μεν εκει αλλα λειπει ;
Ισως ολα τα παραπανω;
Δεν ξερω.Ειμαι πολυ προβληματισμενη.Δεν μου αρεσει η ζωη μου εδω και μια βδομαδα.
Ψαχνομαι,αναζητω κατι το ποιο θα με βγαλει απο την πληξη και την ανια που αισθανομαι.Κατι που θα με κανει να νιωσω ζωντανη.
Αρχισαν και οι καβγαδες μεταξυ των γονιων μου με αιτια τα κομματικα και ειναι οτι χειροτερο μπορουσε να συμβει εκτος απο ολα αυτα που ηδη συμβαινουν.


Η αφορμη γελοια,αλλα ο καβγας καβγας γιατι απλα μερικοι ανθρωποι οταν δεν εχουν με τι να ασχοληθουν ασχολιουνται με τις ζωες των αλλων και τις κανουν μπαχαλο,στην κυριολεξια .
Η ψυχη μου θελει να εκραγει,το σωμα μου σε συνεργασια με το κορμι θελουν να τα μαζεψω ολα και να φυγω μακρυα.Μακρυα απο ολα αυτα που με πονουν,ολα αυτα που δεν θελω να βλεπω , να καταλαβαινω και να ακουω.
Θ μου πειτε,και γιατι ρε μας τα λες;
Τι μας ενδιαφερει τι γινετε στην ζωη σου στην οικογενεια σου;Γιατι μας "γαμας" την ψυχολογια;
Δεν θα σας απαντησω.Μοναχα εχω να πω πως ευχομαι μα μην νιωσετε ποτε οτι εγω σημερα.Απλα αυτο.Εχω περασει πολλα,μα ειναι για μενα ψυχολογικο βασανιστηριο να βλεπεις ανθρωπους που αγαπας και νοιαζεσαι ετσι.Να μην μπορεις να κανεις κατι.Να μη μπορεις να πεις το παραμικρο.

θελω μια αγκαλια επειγοντως..
Μεγαλη,να χωθω να κλεισω τα ματια μου και οταν τα ανοιξω να ειναι ενα ονειρο κακο που περασε.
Υπαρχει;