Δεν νομιζω οτι σας έλειψε η γραφή μου και η καθημερινότητα μου,μα ειπα μιας και βρηκα λιγο χρονο ανάμεσα σε υποχρεωσεις και διαφορα να γραψω δυο τρια πραγματακια.
Ο Φλεβάρης τελειωσε ασχημα,με το χαμό ενος αγαπημενου φιλου του αντρα μου.Τον Σταυρο Σταυριανουδάκη.Ειχε χαθεί και τον εψαχναν δυο μερες πριν τη Καθαρα Δευτερα,ενω τη Τριτη τον βρηκαν νεκρο.Το πόρισμα...αυτοκτονία.
Τον γνωριζε χρονια και ολη αυτη η κατάσταση ,το παρασκηνιο του τι εγινε,του κοστισε πολύ.
Λογικό θα μου πεις.
Ομως ολες αυτες τις βδομάδες,χανόμουν και εγω μαζι του στη θλίψη και ας υποκρινομουν οτι ημουν καλα.
Ενας απο τους δυο μας επρεπε να ειναι καλα.
Σκεφτομουν διαφορα ,προσπαθούσα να βρω τρόπους για να τον φέρω στη πραγματικότητα, από το σκοτεινο δωματιο των σκέψεων που ειχε κλειστει και που δεν ανοιγε οσο και αν προσπαθουσα.
Συνηθως η προσπαθεια κατέλησε σε ψιλοκαυγα.
Αποτραβιόμουν χωρις να δινω συνεχεια και αναρωτιομουν πόσο χρονο να του δωσω χωρις να ασχοληθώ.Πραγμα που μου ειναι δυσκολο ,το να μη ασχοληθώ μαζι του.
Ευτυχως, δυο μέρες τωρα,αρχιζω να "βλέπω" φως κάτω από αυτο το "δωμάτιο".
"Ανοιξε τα παραθυρα και μπήκαν οι ακτινες του ήλιου"σκέφτηκα.
Επιστρεφει σιγα σιγα και ...ακομα και τωρα που γραφω αυτες τις γραμμες βουρκώνω.
Μου έλειψε,το χαμογελο του,εκείνος.
Αυτη τη φορα χρειάστηκε περισσοτερος χρονος για να αρχισει να το ξεπερνάει.
Δεν πειράζει.
Μπορω να περιμένω και πάντα θα περιμενω όσο ανυπόμονη και πιεστικια και αν ειμαι μερικες φορές.
Τον "μαθαίνω" και τον ζω,κάθε στιγμη.
Ειναι άλλωστε η ζωή μου,η ανασα μου,ο χτυπος της καρδιας μου,το χαμογελο μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου