Συναισθηματισμοί

Ξαναδιαβιάζοντας όσα εγραψα χθες,εμεινα εκπληκτη απο τη μαυριλα που εβγαζα.

Σημερα,μια νεα μέρα και πολλα απο οσα με διέβαλαν δεν υπάρχουν.
Ειναι καπου εκει,στο πίσω μέρος του μυαλού,μα ειναι σαν να φοβήθηκαν και κρύφτηκαν.
Ευχομαι να παραμείνουν εκει,σαν σκιές γύρω απο δέντρο,που δεν το πλησιάζουν για να μη τις καταπιεί.
Ξύπνησα με άλλη διάθεση.
Πρωτη μου σκέψη εκείνος,μετά οι διαφορες υποχρεωσεις της ημέρας.
Το τι φταίει,δεν θα κάτσω να το αναλύσω,οσο και αν αυτο ακούγετε οξύμωρο επειδη πάντα αναλύω.Αυτη τη φορά,δεν θέλω.
Παραειμαι ευαισθητη ε;
Μέχρι και στιχους έκατσα και εγραψα.Δεν του λες ποιημα,ουτε σκέψεις.
Ειχε καιρο να γινει,μη σου πω και χρόνια.Αλλωστε ετσι δεν γραφονται,πάνω σε δυνατα συναισθηματικα φορτια που κατακλιζουν σωμα και μυαλό;
Εκεινος,ειναι καλυτερα.Το ξεπερνάει σιγα σιγα.
Μικρα πραγματακια,ενα βημα τη φορα.
Ευτυχως,δεν αντεχα άλλο να τον βλέπω ετσι.Με ¨πονούσε".
Τελικα,ο χρονος ειναι ο καλύτερος γιατρος,ίσως και η καλυτερη θεραπεία σε αρκετες περιπτώσεις.
Χρειαζεται υπομονη...