by Christos Sotiropoulos
Πολλά τα ευτράπελα με τους πρώτους τουρίστες στα Χανιά, πολλά και τα σοβαρά... κράχτες να τραβολογούν τον κόσμο να μπουν στα μαγαζιά τους, και τράβα ο ένας από δεξιά, τράβα ο άλλος από αριστερά, λες και είμαστε καμιά φυλή ιθαγενών που πάτησαν για πρώτη φορά στο χωριό μας.... μόνο ο μάγος έλειπε κατά την άφιξη και τα τοτέμ, κατά τα άλλα όλα τα είχε... σαν τις παλιές ελληνικές ταινίες... στην Λιβύη χαμός και εμείς ακόμα ασχολούμαστε με το γιατί οι Κινέζοι έμειναν στο Ηράκλειο και τα "κονόμησαν" οι Ηρακλιώτες ξενοδόχοι και γιατί δεν ήρθαν στα Χανιά, και ντρέπομαι που ο ανθρώπινος πόνος και φόβος έχει την τιμή ενός δωματίου ξενοδοχείου. Ανησυχώ που πίσω από μία κουκούλα κρύβονται άνθρωποι που μισούν και καίνε αυτοκίνητα και χτυπάνε καθηγητές πανεπιστημίων... ανατριχιάζω γιατί το μυαλό μου πάει στις κουκούλες των δοσίλογων της κατοχής. Προβληματίζομαι που ο δάσκαλος έχει χάσει την αξία του, που είναι σημαντικότερο αυτό που θα πει η Μανολίδου και η άλλη του Χατζηγιάννη από αυτά που θα πει ένας λόγιος, ένας επιστήμονας και ένας ποιητής. Τους έχουμε ξεχάσει τους ποιητές μας, αυτούς που δίνουν λόγια στα συναισθήματα και περιγράφουν την ψυχή μας. "Τι σκέφτεστε;" Κάθε φορά που ανοίγω το φέισμπουκ το βλέπω μπροστά μου.... σκέφτομαι τα λόγια ενός αγαπημένου μου συγγραφέα του Τέρρυ Πράτσεττ. Όλοι μας βρισκόμαστε μέσα στον λάκκο με τα σκατά αλλά τουλάχιστον μερικοί από εμάς κοιτάμε τα αστέρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου